ΕΜΒΑΤΗΡΙΟ

Δεν είναι οι κλαγγές της στρατιάς
του εξαδάχτυλου λευτερωτή, ονειροπόλε μου.
Είναι η καρδιά μου που χτυπά σε ρυθμό εμβατήριου.
Και ‘νάμαι τώρα ανάμεσά σας. Έτοιμος.
Τα χέρια μου να δω να καίγονται στο πεζοδρόμιο.

Αξούριστος βγήκε σήμερα ο ήλιος
με ένα μεγάλο πένθος στο ζερβί μανίκι του.
Και μας λογχίζει αμείλιχτα
με τη ρομφαία ενός χρέους λησμονημένου.

Μη μου μιλάς λοιπόν για πλάνα και στρατηγικές.
Για χτεσινά διδάγματα και ώριμες συνθήκες.
Αυτοί που πέσανε κι αυτοί που αύριο θα πέσουν
φαντάσματα είναι και με κυνηγούν.
Γιατί η μνήμη του Νοέμβρη, σύντροφε,
δεν ειν' για παλαμάκια και κόκκινα γαρύφαλλα.
Είναι ένα γραμμάτιο χρόνια τώρα διαμαρτυρημένο.
Ένα στιχάκι που έμεινε χωρίς τη τελευταία του ρίμα.

Πως μπορούμε κι ατσαλάκωτοι γυρνάμε σπίτι;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΑΡΟΣ
(Από τη «Θηρασία» - Εκδόσεις Καστανιώτη, 1997)